Yenilenme

İşte geldi

Yeniden geldi

İçimdeki yazma aşkı…

Hoş geldin aşk!

Keşke vakit olsaydı

Keşke uzatabilseydim günleri

Şimdilik beynime kazımaya çalışıyorum içimden akanları…

Kızgın bir volkan gibi fışkırıyor dışarı

Gündelik hayattan uzaklaştığım her saniye

İçimde kıpırdanmaya başlıyor düşünceler

Haydi, haydi diye ittiriyor, aralamaya çalışıyor kapıyı

Aç, aç… Ben geldim!

**

Az kaldı, sabret

Gün gelecek kavuşacağım bembeyaz sayfalara

Ama o güne dek

Yani şimdilik

Hayal etmeye devam

Çünkü

Hayal kurmak serbest..!

Dostluk

Murathan Mungan’ın şiirlerini defalarca okumuşumdur. Hele ki Yalnız Bir Opera, hele ki Bilardo Topları neredeyse satır satır ezberimde…

Dünkü yazımın ardından tekrar okudum bu şiiri.

Fark ederek yaşamayı, anın kıymetini bilmeyi ne kadar da güzel ifade etmiş. Hayatı sonsuz zannedip kendimizi bir başka aşka, bir başka dosta, bir başka ana ertelerken hayat yanımızdan geçip gidiyor.

Gelecekte sandığımız “o gün” aslında belki de “bugün”.

UZUN YOLLARI DA GÖZE ALABİLEN BİR DOSTLUK

ya biz, binde bir karşımıza çıkan dostluk, 
arkadaşlık, sevgililik fırsatlarını ne yapıyoruz? 
akşamüstünün bir saatinde, 
yorgun gövdemizi yaslayıp mırıl mırıl konuşabileceğimiz, 
omzumuza dolanan bir kolun, 
başımızı yaslayabileceğimiz bir omzun, 
belimizi kavrayan bir elin, 
uzun yollara dayanıklı aşkların sahibi karşımıza çıktığında 
tanıyabiliyor muyuz onu, değerini biliyor, 
biricikliğini, benzersizliğini anlayabiliyor muyuz? 
yoksa hayatı sonsuz, fırsatları sayısız sanıp 
kendimizi hep ilerde 
bir gün karşılaşacağımızı sandığımız bir başkasına 
bir yenisine ertelerken 
hayat yanımızdan geçip gidiyor mu? 
karşımıza erken çıkmış insanları yolumuzun dışına sürerken bir gün 
geri dönüp onu deliler gibi arayacağımızı hiç hesaba katıyor muyuz? 
hayat her zaman cömert davranmaz bize, 
tersine çoğu kez zalimdir. 
her zaman aynı fırsatları sunmaz, 
toyluk zamanlarını ödetir. 
hoyratça kullandığımız arkadaşlıkların, 
eskitmeden yıprattığımız dostlukların, 
savurganca harcadığımız aşkların hazin hatırasıyla 
yapayalnız kalırız bir gün 
bir akşamüstü yanımızda kimse olmaz, 
ya da olanlar olması gerekenler değildir. 
yıldızların bizim için parladığını göremeyen gözlerimiz, 
gün gelir hayatımızdan kayan yıldızların gömüldüğü maziye kilitlenir... 
kedilerin özel bir anını yakalamak gibidir kendi hayatımızdaki 
olağanüstü anıları ve olağanüstü kişileri yakalamak. 
bazılarının gelecekte sandıkları 'bir gün' geçmişte kalmıştır oysa; 
hani şu karşıdan karşıya geçerken trafik ışıklarında rastladığımız, 
omzumuzun üzerinden şöyle bir baktığınız sonra da boş verip 
'nasıl olsa ileride bir gün tekrar karşıma çıkar' dediğinizdir. 
oysa tam da o gün bu zalim şehri terk etmiştir o; 
boş yere bu sokaklarda aranırsınız...

***

Benim de trafik ışıklarında rastlayıp, omzumun üzerinden şöyle bakıp da geçtiğim bir insan vardı. Onca sene sonra bir gün “o gün bugün” diyerek durdurdum onu. İyi ki yapmışım.

O dost bir gün bu zalim şehri terk etse bile

Yıldızı asla gömülmeyecek maziye…

TBT ve Nostalji Aşkı

Instagram’da yeni bir moda var; adı “tbt” yani “Throw Back Thursday”

Her Perşembe günü geçmişten bir fotoğraf paylaşılıp eski günler yad ediliyor; o zamanlar şöyle güzeldi, böyle harikaydı şeklinde geçmişe öykünülüyor.

Bir zamandır içimdeki -özellikle doğum yaptıktan sonra coşmuş olan- nostalji aşkını düşünüyordum. Tbt modasını görünce bu konuda yalnız olmadığımı anladım.

Doğumdan sonraki ilk üç ayı oldukça zor geçirdim. Bebeğim önce emme problemi yaşadı, sonra gazı başladı, ardından kolik geldi, arkasından uyuyamamaya başladı derken hem fiziksel hem psikolojik olarak çöküş yaşadım. 55 gün boyunca gece gündüz demeden saat başı emzirmeler, emmediği vakitlerde uyumadığından yine gece gündüz demeden sürekli kucakta gezdirmeler beni epey hırpaladı.

Bebeğimin keyfini çıkarmayı bırakın, ciddi anlamda mutsuz bir insan oldum. O kadar ki, bebeğimi evdekilere bırakıp çok uzaklara kaçmak istediğim bile oldu. (Şu an işe başlayıp ondan ayrılacağım günü düşündükçe mutsuz oluyorum, o ayrı J)

Hepsi unutuluyor diyorlar ama o kadar emin değilim. Hayatımın en zor günleriydi.

Tüm bunlara rağmen, geçen gün telefonu elime alıp o zamanlardaki fotoğraflara bakarken kendimi “ah ne güzel günlerdi” derken yakaladım!

İnsan beyni çok ilginç çalışıyor. Ben kendimce bunun yaşamsal içgüdülerle (survival instinct) ilgili olduğuna kanaat getirdim. İnsan beyni bir şekilde kötü anıları siliyor ve böylece geçmişe baktığınızda genel olarak güzel anları anımsıyorsunuz. Tabii ki büyük travmaları hariç tutuyorum. Benim 55 günlük deneyimim de bir travma olduğundan hayatım boyunca unutabileceğimi sanmıyorum. Yine de ilginçtir ki şu an hafızamda o günlerin hafifletilmiş bir versiyonunu yaşatıyorum. Her ne kadar önüne geçmeye çalışsam da, bunu beynim yapıyor.

Dolayısıyla tbt modasını görünce nostalji aşkının bana özel bir şey olmadığını fark ettim. Bana sorarsanız biz anılarımızı olduklarından daha mutlu anımsıyoruz.

Bu bana şunu düşündürüyor. Acaba farkına varmadan mı yaşıyoruz? Belki de yaşarken mutlu olduğumuzun farkına varmıyor, ancak olayların dışına çıkıp baktığımızda aslına mutlu olmuş olduğumuzu anlıyoruz. Mindfulness dediğimiz kavram burada devreye giriyor. Her anı farkına vararak yaşamak…Her anın kıymetini bilmek… Ve böylece anlarımızın gerçekten de anılarımız kadar güzel olmasını sağlayabilmek!

Bunu yapabilirsek “Ah nerede o eski bayramlar” yerine “Bu bayram çok güzel geçiyor” diyebileceğimiz, “Gençlik günlerimiz çok güzeldi, bizden geçti artık” yerine “Yaş almak da çok keyifli” diyebileceğimiz günler yakındır diye düşünüyorum.

Şu an kafanızı kaldırın ve düşünün. Şükredin. Fark edin. Biliyorum bir sürü derdiniz var, biliyorum hayat çok stresli, ama bir düşünsenize; muhtemelen ileride bir gün o yazıyı okuduğum gün aslında ne kadar güzel bir günmüş diyeceksiniz. Siz iyisi mi bu anın kıymetini bilin. J

Sevgiyle… 

Bi acaip

Bi acaibim

Sen doğdun doğalı, miniğim

Hayatın en büyük mucizesi, kollarımda yatıyor şimdi

Minik bir bebek… Büyük bir sorumluluk, büyük bir aşk, büyük bir değişim!

Beraber büyüyoruz seninle

Ben de seninle büyüyor, gelişiyor, değişiyor, öğreniyorum

Ne demişler

Bir çocuk doğar, bir anne doğar

Ben de yeni doğdum bir tanem

Seninle beraber yepyeni bir dünyaya gözlerimi açtım

İkimiz de yaşam mücadelesi veriyoruz şimdi seninle

Tek ihtiyacımız olan bol sevgi

Ve tabii ki zaman

***

İkimiz de sürekli bir çelişki içindeyiz

Emsem mi, oynasam mı, gaz mı çıkarsam, yoksa uyusam mı?

Benim derdim nedir Allah aşkına?

Annecim kafam çok karışık!

Off dışarıda hayat ne zormuş!

Dediğini duyar gibiyim

İnan ki kuzucuğum, ben de en az senin kadar karışığım

Annelik zor zanaat

Hiçbir zaman doğru ya da hakkını vererek yaptığından emin olamıyor insan

Çok mu katıyım yoksa çok mu duygusal?

Abartıyor muyum yoksa ilgisiz miyim?

Ona yeterli vakit ayırıyorum, peki kendime?

Bu sefer de kendime çok ayırdım, bebeğim ilgisiz mi kaldı?

Uyumadım, yorgunum

Uyudum, pişmanım

***

Hepsinden öte, biz kız çocuklarına yıllardır öğretilenler var

Binlerce kez duya duya beynimize kazınmış adeta

Annelik bize anlatıldığı gibi olmak zorundaymış gibi hissediyor

Olmayınca kendimizi suçluyoruz

Neymiş?

Annelik içgüdüsel-miş

Kucağına aldığın an anne olursun-muş

Çok çekersin ama hiç canın acımaz-mış

Ah miniğim, bir bilsen!

Meğer

Annelik içgüdüsel değilmiş, zamanla öğrenilirmiş

Kucağına aldığın an değil, yaşadıkça anne olunurmuş

Çok çekilir ve basbayağı canın acırmış!

Bunları söylemek hiç de ayıp değilmiş

Çünkü bize anlatılanlar masalken, bunlar gerçeklermiş!

***

Ama hepsine değer miymiş?

Değermiş dostlar

İşte onu doğru demişler

Canından bir parçaymış evlat

Cennet kokuluymuş

Hayatın en büyük mucizesi, evrenin en büyük hediyesiymiş